Begrijpen wat het is om vaak pijn te hebben

Geplaatst op: 
Maandag, 11 september, 2017 - 17:21

pilootproject Veerkracht

Lieve Veerkrachtvrienden

 

Veerkrachttraining was/is voor mij:

  • enthousiast zijn wanneer ik van Jeannine groen licht kreeg om mee te komen doen met de workshop "veerkrachttraining", maar ook wel wat zenuwachtig want "hoe gaat dat daar zijn", "ga ik het wel goed genoeg doen" en ook een beetje "help, ik ken daar niemand!".
  • al een beetje weten waaraan ik me kon verwachten, dankzij de oefeningen die ik van Herlinde voordien in haar praktijk kreeg, maar in groep oefenen is toch nog iets anders...
  • de eerste keer kennismaken met spelletjes als "wiff piff", mekaar begroeten op een andere (enthousiaste!) manier, jongleersjaaltjes, enz.  Tijdens de (voor mij) eerste keer veerkrachttraining gingen we van start met als een van de eerste oefeningen: jongleren met sjaaltjes.  Ik dacht "dat valt hier goed mee!  Ik hoef niks te zeggen en sjaaltjes in de lucht of naar mekaar gooien, dat lukt me vast nog wel."  Toen we echter aan de "wiff piff" begonnen, kreeg ik het al wat warmer.  "Oei, moet ik dat hier ook gaan doen?".  Nadat ik het een keertje had geprobeerd (of eerlijker: nadat ik meerdere malen 'ge-wiff-pifft' had , ging het heel wat makkelijker).
  • samen pret beleven met de stokoefeningen (Row, row, row your boat,  Gently down the stream. Merrily, merrily, merrily, merrily, Life is but a dream).
  • samen lachen tot je kaken pijn doen!!!
  • met een glimlach op je gezicht naar huis rijden; kletsnat op de fiets en dat helemaal niet erg vinden (zou dat zengevoel na de training er voor iets tussen zitten?).
  • pas bij een van de laatste bijeenkomsten te weten komen dat de zoon van onze gastvrouw tijdens de training boven lag te slapen.  Ocharme, we moeten hem meermaals wakker gemaakt hebben met ons gezang of gelach...  En arme wij, omdat hij vast en zeker dacht dat wij een bende gestoorden waren...
  • tijdens de laatste training het ReumaLied voorlezen.  Al zenuwachtig door het besef om als een van de volgenden aan de beurt te zijn.  Onze gastvrouw had voor ons lekkere snoepjes en nootjes klaargezet.  Zo dom zijn, om nog even een lekker nootje te nemen en dan de volgende in het rijtje te zijn.  Slik, slik en 'off we go'.  Veel te snel gelezen, om er rap vanaf te zijn ("oei, dat zijn wel heel veel strofen...").  En dan door Herlinde erop gewezen worden om toch maar wat trager te lezen. Hetzelfde gevoel als toen ik nog op de schoolbanken zat...
  • fijne mensen leren kennen bij spel en ontspanning
  • samen spelletjes doen; het ene al zotter dan het andere, het ene al moeilijker dan het andere
  • samenkomen met mensen die begrijpen, wat het is om vaak pijn te hebben
  • en ook: begrip hebben voor elkanders gezondheidstoestand, zonder veroordelend te zijn
  • samenzijn en vooral samen "zijn"

Dit vat alles zowat samen voor mij. Er zijn waarschijnlijk nog dingen die ik kan vermelden, maar waar ik nu niet aan denk.
Het belangrijkste heb ik wel geschreven, denk ik.

Aan iedereen: bedankt dat ik erbij mocht zijn.
Aan onze gastvrouw: bedankt voor jouw gastvrijheid (en de nootjes...)
Aan Herlinde: bedankt voor de enthousiaste begeleiding!

 

Een getuigenis op Pilootproject Veerkracht