Lieve's bundel Grijs Blauw

Lieve verwoordt in haar gedicht HOES KAN DA, hoe zij opeens, zonder duidbare reden, terug slechter in plaats van beter werd maar ondanks alles, moedig blijft bewegen en haar oefeningen volhoudt om zich opnieuw aan te sterken.

HOES KAN DA?

... 'k zal zonder antwoord verder doen

en hopen dat het nu goed blijft.
we weten alleszins, welke oefeningen goed zijn
en goed doen...

Jezelf motiveren, blijven bewegen, actief omgaan met reumatoïde artritis in het dagelijks leven.
Niet altijd gemakkelijk...

Misschien helpt het, als je leest dat ook anderen het moeilijk hebben, hoe zij met hun RA omgaan?
Immers het spreekwoord zegt: "gedeelde smart is halve smart".

Met haar gedicht "OEFENEN", in Lieve's bundel Grijs Blauw, zie je hoe zij met zichzelf worstelt, doorzet en tegen haar ziekte kampt.

Hierna volgt een gedichtje uit Lieve's bundel Grijs Blauw.
Het draagt als titel "TE KLEINE VOETEN"...
De tekst sluit nauw aan bij ons artikel 'Met beide voeten op de grond'.

Als voetnoot schrijft Lieve:
"De kinesist had mij erop gewezen dat ik er vooral op moest letten dat mijn knieën niet voorbij mijn tenen kwamen en dat ik anderzijds mijn knieën niet op slot mocht zetten.
Daarom verzon ik dit tekstje.
Ik vind het zelf leuk en het zorgt ermee voor dat ik er extra op let!"

 

Bij haar tekst 'Onstabiel' maakt Lieve enkele bedenkingen, hoe zij zich toen voelde en er uiteindelijk toekwam dit gedichtje neer te pennen:

‘ik herinner me nog dat de kinesist me zei (misschien wel met andere woorden): als je goed uw oefeningen doet komt dat wel goed, mijn vader zijn knie was stuk en ging naar alle kanten, naar links en rechts en boven en onder, en dat is ook goed gekomen.

Toen dacht ik : zo voelt mijn knie, dat is helemaal hoe ik het voel, alsof mijn knie inwendig naar alle kanten gaat, zo was mijn aanvoelen, een knie die precies naar alle kanten gaat bij elke stap dat je zet, (maar ik kreeg het toen niet gezegd.)

Uit Lieve's bundel Grijs Blauw

een tekstje om te genieten en stilletjes weg te dromen

...

Genieten van de zonneschijn
beseffen dat het toch zoo mooi kan zijn.