Terug in de tijd
Facebook wordt ook wel eens fake-book genoemd. De plaats waar alleen maar goed-nieuws-verhalen op verschijnen en waar je op je ‘wall’ of ‘feed’ vooral de leuke momenten met iedereen deelt. Wat er naast het online gebeuren allemaal fout loopt of moeilijk is, dat zien de anderen niet.
Een verdraaide waarheid dus. Waar het positieve de volledige aandacht krijgt en de mensen een vertekend beeld van je krijgen. “Het gaat toch super met jou, want zie is wat jij allemaal doet/kan”. Mijn eigen fout natuurlijk, dus ik probeer ook af en toe eens wat anders te delen. (En ondertussen hoop ik dat iedereen ook wel door heeft dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is.)
Wat ik wel leuk vind aan facebook, zijn de herinneringen die je krijgt van activiteiten of dingen die je gedeeld hebt van een jaar of enkele jaren geleden. En het is net door een bepaalde foto dat ik erachter kom dat facebook ook wel ‘goed’ kan doen.
Het is nu al een paar dagen geleden dat ik de foto van een 3tal jaar geleden in mijn ‘feed’ kreeg. Het gaat over een foto vanop een bierfestival (mijn man is fervent bierliefhebber; voor diegenen die dit nog niet moesten weten 
). Je ziet op de foto een groep van fijne mensen, waarbij ik zelf op de voorgrond in een rolstoel zit.
Die foto blijft al een paar dagen in mijn hoofd rondspoken, omdat deze me doet beseffen dat ik tussen toen en nu een hele weg heb afgelegd. Het lijkt een eeuwigheid geleden en toch ook weer niet.
Toen wist ik het nog niet, maar die periode is een kantelperiode geweest. Gek, als ik daar nu aan terugdenk. Ik kan me die dag nog perfect voor de geest halen. Ik kan me die periode in die rolstoel nog helemaal inbeelden. De frustraties, de onmacht, de onduidelijkheid,… Maar toch ook het blijven genieten van de goede momenten. Het me niet beperkt laten worden door die stoel op wielen. Het ‘ook al is het zo, ik ga ervoor’, straalt helemaal van die foto. En toch wist ik toen niet wat ik nu weet.
Ik heb gevochten en mijn weg gezocht. Ik ben mezelf verschillende keren fameus tegengekomen. En ik ben er zeker van dat ik met mezelf nog veel zal worden geconfronteerd. 3 jaar…
3 jaar en er is zoveel veranderd. Op amper 3 jaar ben ik gegroeid en toch weer niet. Als ik me daar zo zie zitten, zie ik gewoon dat ik toen al straalde van energie. Raar, want als ik terugdenk aan die periode, zou ik anders verwachten. Het was zwaar en soms is het dat nog steeds.
Ik ben ondertussen al een paar keer gewoon gesprongen in het diepe. Terug naar school, gestart met bloggen, veranderd van werk, toegeven dat ik voltijds niet meer mee kan draaien, gaan praten over mezelf tegen vreemden en dat dan nog over ‘mijn reuma’, meer aan mezelf beginnen denken en werken, disability management gaan studeren, ondertussen zelfs gestart met pianolessen en al eens gaan pottenbakken,…
Geen biologicals meer sinds vorig jaar en eigenlijk relatief ‘stabiel’. Nog last van vermoeidheid en pijn, nog steeds frustraties hier en daar. Maar kom.
Op de één of andere kruipt die foto zodanig in mijn kleren. Omdat die me eraan herinnert, hoe het ooit was, maar ook hoe het in de toekomst misschien weer kan zijn. Die foto zet me met mijn voeten op de grond en zegt me toch om zo min mogelijk te gaan piekeren en nòg meer te gaan leven in het moment. (Maar op ook op te passen en voldoende te balanceren tussen rust en activiteit.)
Maar die foto zegt me ook dat, hoe moeilijk het soms kan zijn, ik er wel doorheen kom. Dat er altijd wel momenten zijn dat het wèl goed gaat, ondanks de omstandigheden. En dat ik vooral NIET MAG OPGEVEN en moet geloven dat het ooit wel goed komt.
Bron: Reuma In Mij, Terug in de tijd
