Twee dagen geleden ben ik naar Gent geweest voor mijn eerste infuus met de nieuwe medicatie.
Nog niet veel goesting gehad om aan mijn dagboek te werken . Ik had er gewoon geen energie meer voor over. Blijkbaar heeft de medicatie toch een grotere invloed op mijn lichaam dan ik had verwacht. Met kleine oogjes om 5.45u vertrokken om rond 8u aan de behandeling te kunnen beginnen. Mijn bed voor de volgende 8 uur stond in een kleine kamer. Twee mensen lagen er al aan het infuus . Sympathieke mensen waar ik mij direct mee verbonden voelde. We zaten tenslotte in hetzelfde schuitje en hadden dezelfde vragen en angsten. Verpleegster Annemie zou mij een hele dag gezelschap houden en bij wijze van aperitief vergastte zij mij op een Zirtec, een bruistablet Dafalgan en een eerste infuus met cortisone om eventuele bijwerkingen te voorkomen of verminderen. Na een half uurtje druppelde de Mabthera in mijn bloedbaan. Ik had er een dubbel gevoel bij. Enerzijds vond ik het heel spijtig dat Humira mij niet heeft kunnen helpen, maar anderzijds besefte ik dat er geen andere oplossing meer was. Ik moet mij erover heen zetten en aan de toekomst denken. Al ik er aan terugdenk zijn die uren voorbijgevlogen. Mijn mannelijke kamergenoot, een West-Vlaming, maakte het Annemie niet gemakkelijk met zijn droge grapjes toen zij om het half uur onze bloeddruk en temperatuur kwam opmeten. We hebben ook veel gepraat. Over onze ziekte, onze kinderen, het werk. Maar ook over onze toekomst. Hoe die er uit zal zien na deze behandeling. Of beter, hoe wij de toekomst graag zouden willen zien. Geen zwartgalligheid of overdreven optimisme te vinden bij ons, maar met beide voeten op de grond. We kijken niet meer om naar het verleden! Alle drie onze blik vooruit!!
