Emoties wekken adrenaline op en die zorgde ervoor dat ik, verbazend genoeg, mij tijdens het feest heel goed voelde.
De dagen nadien verliepen minder vlot. De vermoeidheid had zich opgespaard tot ik mij in de zetel durfde zetten! Het leek of ik 24 uur op de dansvloer gestaan had. Ik werd opnieuw eraan herinnerd hoeveel gewrichten iemand in zijn lichaam heeft en mijn energievlammetje was stilletjes uitgedoofd. Terwijl iedereen nog nagenoot van het leuke feest, werd ik terug met de neus op de feiten gedrukt. Eénmaal RA-patiënt, altijd RA-patiënt. Het is zoals het sprookje van Assepoester. Even kan je in een droomwereld leven maar het is vaak maar van korte duur. Even kan je je ziekte opzij zetten, maar ze is er altijd opnieuw terug. Of je het nu wil of niet!
