Weeral een schooljaar voorbij. Met nog één studente in huis kennen wij maar al te goed de stress die examens met zich meebrengt. Gelukkig geen problemen en kan dochter 4 aan een welverdiende vakantie van twee en een halve maand beginnen.
Mijn wederhelft heeft minder geluk. Door de directiefunctie die hij uitoefent in een secundaire school zijn vier weken het maximum. Voor ons is dit een tijd om samen te genieten van kleine dingen. Voor ons geen verre reizen naar exotische stranden of prachtige vergezichten op één of andere bergtop. Nee, wij kunnen nog genieten van een fietstochtje in ons eigen landje. Op ons eigen tempo.
Vroeger is het wel anders geweest. Ik mocht als twintigjarige van de prachtige natuur en de oude cultuur van Peru proeven. De RA zat al in mijn lichaam maar gaf mij toen nog niet die allesoverheersende pijn en vermoeidheid. Ik ben blij dat ik toen de kans had om die reis te maken. Het zou nu niet meer lukken hoewel ik mij op dit ogenblik heel goed voel. Mijn gewrichten zijn niet meer gezwollen of warm en de stijfheid ’s morgens is heel beperkt. De medicatie MabThera is mij nog altijd goedgezind. Hopelijk blijft het zo de hele vakantie.
Zo heb ik het gevoel dat wij, als RA-patiënten, ons constant moeten aanpassen. De ene dag kunnen we bergen verzetten terwijl we de volgende dag als kleine vogeltjes ineengedoken in onze zetel kunnen zitten. Overheerst door pijn en moedeloosheid. Plannen maken op lange termijn zit er voor ons niet in. We weten nooit wat de volgende dag zal brengen. Maar dat is geen reden om bij de pakken te blijven zitten. Genieten van de goede momenten en daar kracht uit putten om zo sterker te kunnen vechten tegen die nietsontziende ziekte. Dat is mijn leus!
