Maandag 3 november 2008

Categorie: 

Het gaat maar niet vooruit. Elke keer als ik denk dat het beter gaat, drukken de wekelijkse bloedonderzoeken mij weer met de neus op de feiten.

De witte bloedcellen die naar 900 gedaald waren stijgen tergend traag. Enkele honderden per keer. Lang nog niet genoeg om aan de minimum waarde van 4000 te zitten. Ik schrik er elke keer van hoe Ledertrexate zo lang in mijn lichaam kan blijven nawerken. Maar ja, als je weet dat het ongeveer 3 maanden duurt voor hij werkt… Door die vervelende aften in mijn mond ben ik 6 kilo kwijt en voel me slap en lusteloos. Het stoort mij dat er nu andere mensen voor mij moeten zorgen. Dat ik zelf  de energie niet heb om een tasje thee te zetten. Maar wat mij nog het meest raakt is dat ik mijn kleinkindjes niet kan zien. Door zo vatbaar te zijn voor infectie kan de kleinste verkoudheid van één van hen grote gevolgen hebben voor mij. Gelukkig zorgen de mama’s voor tekeningen en telefoontjes zodat er toch nog een vorm van contact is.
Ik zal geduld moeten hebben. Traag maar zeker is er vooruitgang. Ik mag de moed nu niet opgeven. Er zijn teveel mensen die op mij rekenen!