Eindelijk terug thuis!
Wat een weekje observatie in het UZ van Gent moest worden, is tenslotte geëindigd in twee volle weken van onderzoek. Ik ben letterlijk binnenste buiten gedraaid. Alle mogelijke onderzoeken heb ik gehad. Maar het vervelendste was wel de beenmergpunctie in mijn heup. Om toch te weten te komen hoe het met mijn witte bloedcellen gesteld was, was dit onderzoek niet te vermijden. Bij mijn opname had ik nog amper 900 witte bloedcellen en waren mijn bloedplaatjes gedaald tot ver onder het minimum. Resultaat: na een halve dag op een tweepersoonskamer werd ik met spoed naar een geïsoleerde eenpersoonskamer gebracht. Elke verpleegster of dokter die binnen kwam droeg handschoenen, masker en schort. Door mijn tekort aan witte bloedcellen was ik enorm vatbaar voor infecties. Ik werd volledig afgezonderd van de buitenwereld. Zelfs bezoek moest zich volledig omkleden en mocht mij niet aanraken of op minder dan een meter komen. Daar zit je dan, op je eilandje, terwijl je je miserabel voelt.
De volgende dagen stegen mijn leukocyten met 100 wat natuurlijk niet echt veel was. Maar iedereen was al blij dat ze niet verder daalden.
Maar wat mij nog het meest stoorde was dat ik mij zo ellendig bleef voelen. Daarom werd er besloten om drie zakjes bloed te geven. Ik zou mij snel terug beter voelen. Later hoorde ik dat ik een spectaculaire daling van rode bloedcellen had.
Na veertien dagen van vermoeiende onderzoeken zijn ze tot de conclusie gekomen dat het de Ledertrexate was die mij al die miserie heeft bezorgd. Blijkbaar had de medicatie zich opgestapeld in mijn beenmerg en daar mijn leukocyten vernietigd. Het zal nog een hele tijd duren voor het volledig uit mijn beenmerg zal verdwenen zijn. Geduld is nu de boodschap, oppassen voor infecties en elke week bloedonderzoek om de evolutie op te volgen.
Ondertussen is het 2009 geworden. ik wil de laatste maanden van 2008 zo vlug mogelijk vergeten. Het nieuwe jaar kan alleen maar beter worden. Ik zie de toekomst weer wat rooskleuriger !
