Zondag 13 juli is het zover. Ik mag het ziekenhuis verlaten na een verblijf van twee maand.

Mijn verhaal begint op 02/04/2008. Ik ben een vrouw van 48 jaar, in de fleur van mijn leven, zegt men toch.

Leven met RA – het kan! Maar hoe omgaan met zeldzame onvoorziene en ernstige complicaties?

Al heel wat jaartjes gebruik ik een rolstoel. Niet dat het in mijn dagelijkse thuishandelingen een noodzaak was. Wel bij wandelingen, winkelen, tentoonstellingen enz. De reden: stappen was moeilijk en pijnlijk; lange afstanden waren onmogelijk. Daarvoor zorgden mijn pijnlijke misvormde RA-gewrichten wel.

Op 18.12.07 betoogden 25.000 mensen voor koopkracht: "zelfs als je met 2 werkt krijg je de eindjes amper aan elkaar geknoopt". Die alarmkreet klonk op deze vakbondsbetoging in Brussel…
Wat is er nu van aan?

Op 4-jarige leeftijd kreeg ik psoriasis.
Toen ik 20 jaar werd constateerde men psoriatische artritis.

Reumatoïde artritis op je zes jaar? Dat kan niet zou je denken. Reumatoïde artritis is iets voor oudere mensen. Zeker niet voor kinderen. Dit overkwam Bernadette, moeder van twee kinderen. Nu, 42 jaar later, draagt zij nog altijd de sporen van deze verwoestende ziekte.

In 'Visie' van 7/12/2007 las ik het volgende artikel: "Liberalisering post zet mensen nu al onder druk".

Indringende getuigenis van een PP (patient/partner), Leen Crabbé, aan haar collega’s op school over vooral 'vermoeidheid bij RA'. 
Leen is lerares wetenschappen in het middelbaar onderwijs.