Verhalen over Reumatoïde Artritis

Wie kan zich beter en waarheidsgetrouw inleven dan zij die -net als wij- elke dag opnieuw met de gevolgen van reumatoïde artritis moeten omgaan? Iedereen heeft zijn verhaal. Heb jij iets te vertellen en wil je het met ons delen?

Schrijf je eigen verhaalStuur het naar ra@raliga.be . Wij publiceren jouw ervaring graag, ook anoniem/zonder foto als je dat wenst.
 
 

Regelmatige schrijvers:

Gelegenheids schrijvers:

Dat beetje vrijheid en zelfrespect bewaren is een training in assertiviteit

Opgelet: Dit is een verouderd artikel uit ons archief. De inhoud kan inmiddels niet meer van toepassing zijn.

Sinds 2008 benadrukte Reumatologie-Leuven steeds weer dat ik zo snel mogelijk ‘meer beschermd’ moest gaan wonen. De zoektocht was niet eenvoudig maar ik vond wat ik zocht, en nog wel in de directe nabijheid. Alleen: de serviceflats/assistentiewoningen met woon- en zorgcentrum (rusthuis) stonden zelfs nog niet in de steigers!

Aangezien jullie getuigenissen vragen en ik nog wel wat op zoek ben naar herkenning: mijn verhaal.

Opgelet: Dit is een verouderd artikel uit ons archief. De inhoud kan inmiddels niet meer van toepassing zijn.

Ik ben 26 jaar en kreeg ongeveer een jaar geleden de diagnose reumatoïde artritis.
Mijn verhaal begon net na mijn 24ste verjaardag.

RA en verhuisperikelen

Opgelet: Dit is een verouderd artikel uit ons archief. De inhoud kan inmiddels niet meer van toepassing zijn.

Op 9 december 2013 was het eindelijk zo ver: mijn verhuis kon doorgaan. Ik kon mijn ‘spookwoning’ eindelijk, na 1,5 jaar helemaal alleen zitten, verlaten. 
Waarom spookwoning: waar ik woonde in de bossen en langs het kanaal stonden 4 grote appartementsgebouwen voor ±  85 gezinnen. Iedereen had zijn huuropzeg gekregen en moest zijn appartement verlaten hebben tegen eind 2012. Aangezien mijn toekomstige woonst niet klaar was op de vastgestelde datum (januari 2013) zat ik daar nog in mijn eentje. In de winter kwamen de verpleegsters ‘met de bibber’ naar me toe.  

Waar praten geen klagen is (een verhaal van onze noorderburen)

Opgelet: Dit is een verouderd artikel uit ons archief. De inhoud kan inmiddels niet meer van toepassing zijn.

Meestal zie je van buiten niet dat iemand reuma heeft. Bij Atty van Kerkhoven (49) zie je het wel, aan haar handen, maar vooral aan haar ronde gezicht, een gevolg van de medicijnen. De patiëntenvereniging geeft haar steun. “In mijn dagelijks leven wil ik niet steeds met reuma bezig zijn, maar het stempelt mij wel. Bij de patiëntenvereniging heeft reuma een plek, zonder dat je beheerst of je het gevoel hebt dat je erover klaagt.”

Ik wil alle RA-patiënten veel moed toewensen

Opgelet: Dit is een verouderd artikel uit ons archief. De inhoud kan inmiddels niet meer van toepassing zijn.

Ik ben Hilde, 54 jaar, woon in Izegem, 32 jaar gehuwd, moeder van drie kinderen respectievelijk 30, 27 en 24 jaar, de twee oudste zijn gehuwd en er is een kleinzoon van dertien maanden. Onze jongste is verpleegkundige, dit was mijn droomjob gedurende 20 jaar, elf jaar in het ziekenhuis van Izegem en daarna nog negen jaar halftijds op een zwaar dementerende afdeling te Kortrijk in een verzorgingstehuis.

Er vecht een leger in mijn lijf - Interview met Marlies Allewijn

Opgelet: Dit is een verouderd artikel uit ons archief. De inhoud kan inmiddels niet meer van toepassing zijn.

Het cliché wil dat we gezond zijn pas appreciëren als we ziek worden. Toch weet de Nederlandse Marlies Allewijn eigenlijk niet of ze per se zonder reuma wil leven. Over wat het betekent om als kind een bejaardenziekte te krijgen, schreef ze een jeugdroman.